«Fuxidío mañá». Presentación e escolma

2023-04-28

Sabía o seu sino por experiencia
—Álvaro Cunqueiro

No medio e medio da apocalipse estes poemas queren pór en evidencia a necesidade de “colapsar mellor”.

Procuran nas raíces da fin para imaxinar os escenarios do futuro porque a quebra da nosa civilización xa é imparábel: comezou antonte e pasadomañá amosará mil faces distintas.

Os versos de Fuxidío mañá queren evitar o “futuro perfecto” que anuncian (e agachan) os medios de comunicación e colocar algúns obstáculos na vía para facer descarrilar o “tren do progreso”.

INSTRUCIÓNS PARA UNHA REBELIÓN ESTÁTICA

Os nosos reinos estaban vivos na nosa imaxinación, e como non precisabamos nada concreto para vivir, podiamos non expoñer nada ás armas dos inimigos. Un soldado resulta inútil sen un albo […]
—T. E. Lawrence en «Guerrilla», entrada na Enciclopedia Británica

1.ª Sacar as anteolleiras
e mirar para as marxes
procurando unha gabia
que sexa para ti.

2.ª Acampar.

3.ª Dende a cuneta
ollar como avanza
ese tren narcisista
cara á plataforma
final: o futuro.

O CAMPO DA FESTA

Dende sempre
              (e sempre son
              varios centos
              de millóns de anos)
estivo ceibo
e viviu connosco,
os seres dos tres reinos.

Pouco a pouco,
fómolo cercando
con valados, casoupas, edificios
máis tarde xa
cos Plans de Ordenación Urbana.
Mais seguía a ser lama.

Para o embelecer
              (Quen ten tanta soberbia
              para exornar o mundo!)
              plantamos nos seus lindes
uns platanus hybrida.

Pasados tres alcaldes,
decidimos unilo á cidade:
facelo para o home.
Asfaltamos o campo,
urbanizamos todo.

As raíces dos plátanos
salvaxes, irredentas,
levantaron o asfalto
e as súas beirarrúas.

Un alcalde máis tarde
tallamos os rebeldes.

Alerta!
Tapade ben as fendas
polas que axexa a vida!

SAN PROMETEO

Ti,
ou, san Prometeo,
que nos ensinaches
que ninguén:
nin Hefesto nin Atena,
cumpridos servidores
de Zeus, a Realidade;
poderían frustrar
as nosas utopías.

Ti,
ou, san Prometeo,
que roubaches as artes,
para nos amosar
que somos as raíñas
de todo o creado.

Ti,
ou, san Prometeo,
patrón da intelixencia,
da razón, do progreso.

Ti,
ou, san Prometeo,
atopa o novo lume,
o flamante chintófano,
que dobregue a vida
e nos faga medrar.

SEGANDO

As maquinas rozadoras non desprazaron as gadañas porque sexan mellores: o seu uso impúxose pola nosa actitude coa tecnoloxía.
—Paul Kingsnorth en Ecoloxía escura

A Liev Nicolaievich Tolstoi

Mentres a media lúa con cadencia
corta o ar e a herba na chaeira;
mentres a folla canta nesta xeira,
o ego abandona a resistencia.

A lei do prado marca a frecuencia:
en cada desnivel, cada toupeira,
cada couce ou pedra ventureira
ten que volver un intre a consciencia.

O campo, o sol e a herba só transcorren;
a razón para o seu fluír seguido
e o corpo ceibe obedece ao ferro.

Nesta danza ancestral, as verbas morren,
e fan do segador un eu detido
que é campo, herba, sol e mesmo ferro.

NECESIDADES

Alguén bombardeou cidades ou
vendeu mazás baixo a
choiva para isto
—Charles Bukowski en como un rei

A abundancia no andel
daquel hipermercado:
trinta e seis variedades
(agás erro ou lagoa)
de bolachas de avea
con cadanseu envase
de plástico, ilustrado
coas cores máis vivas,
amosan o que somos:
os donos da materia,
feitos a semellanza
do Deus do Pentateuco.